İlkokul 3. sınıftayım kapının karşısındaki sıranın yanında 2.sırada oturuyordum. 3. sınıfta direkt iş eğitimi dersi var mıydı yoksa bizmi 4. sınıftaydık net hatırlamıyorum.. Neyse.. Kısaca iş eğitimi dersi tadında bir derste alçıdan kalıplar çıkartıyorduk. Kendi yaptığım şeyi zerre hatırlamıyorum, ama ön sırada otura Sümüklü Sedat'ın yaptığı şeyi gayet net hatırlamaktayım.(ne yazık ki...)
Çünkü "Nasıl Olmuş?" diye sorduğunda "Aaa çok güzeeeel" diye bir tepki vermiştim, vermez olaydım. Derken teneffüs oldu geri geldiğimizde birde ne göreyim yaptığı şey sıramın üzerinde
Dedim:"Bu ne?"
Dedi:"Eee ben bunu sana yaptım"
Yok olmaz öyle şey dememe kalmadı bırakıp kaçtı, kaçış o kaçış. İşin kötüsü kızarmıştı da.
Yıl oldu 2015 hala o alçıdan kalıp durur bende. Nedense atamadım. Belki çocukluğuma ait bir anı oluşundan belki de el emeği göz nuru olmasından... Ama en başta da dediğim gibi bu hediyenin her 14 Şubatta bana Sümüklü Sedat'ı hatırlatması.. hoş olmuyor.
Dip Not: Sümüklü Sedat deme şimdiye kim bilir nasıl değişmiştir dediğinizi duyar gibiyim. Demeyin, değişmemiştir...
Komik bir anıymış :D Gerçi çocuğun sana karşı hissettiği şey bir çocukluk aşkı olarak düşünebilirsin. Buna baktığında ise asıl hatırlaman gereken saf aşk. Çünkü ne bunu sana verecek cesareti olmuş ne de sevdiğini söyleyecek. Sümüklü bile olsa kalbi varmış ve bir kalıba koyup sana vermiş, değerini iyi bil bence :)
YanıtlaSilAslında böyle şeylerin değeri olmalı insanların gözünde :) Zaten yıllarca saklamamın nedeni de masumane bir hediye olması, saf duygular ile sırama bırakılıp kaçılması... Takdir edersin ki her şeyin saf hali güzel :)
Sil